Pamela’s verhaal laat de kracht en kwetsbaarheid van een moeder zien die alles doet om haar kinderen te beschermen. Nadat ze haar baan en huis verloor, raakte ze in een moeilijke situatie vol onzekerheid, schaamte en strijd. Toch bleef ze vechten, gedreven door liefde, hoop en de wens om haar eigen weg terug te vinden.
Wat zijn jouw grootste zorgen als moeder?
“Mijn grootste zorg is voor mijn kinderen. Toen ik voor de tweede keer zwanger was, voelde ik me overweldigd en vroeg me af hoe ik het allemaal zou moeten bolwerken. Financiële problemen voegden nog meer stress toe, omdat ik mijn baan en huis was kwijtgeraakt. Dit creëerde een onveilige en onvoorspelbare situatie.
Ondanks dat ik er alleen voor stond, ben ik niet iemand die snel om hulp vraagt. Ik probeerde alles zelf te doen, wat enorm moeilijk was. Uiteindelijk erkende ik dat ik hulp nodig had toen iemand in mijn omgeving besefte dat ik het niet alleen aankon. Tijdens die periode heb ik extreme dingen moeten doen, zoals voedsel stelen voor mijn kinderen omdat ik geen andere optie zag. Dit leidde soms tot confrontaties waarbij ik betrapt werd en moest uitleggen waarom ik het deed. Maar als je geen geld hebt en geen andere opties, wordt er niet altijd begrip getoond. Ik werd vaak van het kastje naar de muur gestuurd door organisaties, wat me alleen maar verder in de war bracht en me deed afvragen hoe ik het moest aanpakken. Hoewel ik misschien familie had kunnen benaderen voor hulp, wilde ik niet laten zien hoe slecht mijn situatie was. Ik schaamde me ervoor.”
“Hoewel ik enige tijd hulp kreeg, realiseerde ik me al snel dat ik het liever zelf wilde doen. Ik heb twee jaar lang vastgehouden aan mijn zelfstandigheid en strijdvaardigheid. Langzaam maar zeker begon er hoop te gloren aan het einde van de tunnel. Ik bleef vechten, zelfs als dat betekende dat ik mijn eigen gevoelens en emoties opzij moest zetten. Toch ondanks alle zwakke momenten die ik had, ben ik toch blijven strijden. Als ik zielig in een hoekje moet gaan zitten kom ik er ook niet.”