Marleen haar verhaal laat zien dat je niet alles alleen hoeft te doen en dat je je niet hoeft te schamen als je om hulp vraagt.
Wat was voor jou een moeilijk moment tijdens de zwangerschap?
“Toen ik zwanger was van mijn jongste zoon in de jaren negentig, verbleven mijn oudste zoon van twee en ik een tijdje bij mijn moeder. Op een dag, toen ik vier maanden zwanger was, schrok ik wakker van bloedingen. Paniek sloeg toe en ik barstte in tranen uit, bang dat ik mijn baby zou verliezen.
De dokter vertelde me dat mijn placenta dwars lag en adviseerde rust. Maar met een energieke peuter in huis was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Rusten was nooit echt mijn sterke punt. Uiteindelijk belandde ik zeven keer in het ziekenhuis gedurende mijn zwangerschap.”
“Op een bepaald moment moest ik veertien dagen in het ziekenhuis blijven vanwege een geplande keizersnede. Mijn baby was ook erg beweeglijk in mijn buik. Na de keizersnede moest mijn baby nog een tijdje in het ziekenhuis blijven, maar ik mocht naar huis. Het probleem was echter dat ik geen vervoer had, dus moest ik op mijn fiets naar huis. Na veertien dagen ontwikkelde ik een infectie aan mijn buik omdat ik te snel weer actief werd. Dit betekende een terugkeer naar het ziekenhuis.”
“Sommige mensen zitten nog niet zo lang in armoede en leven nog met veel schaamte. Ik ben nu wel zo ver dat ik er over kan praten, maar het moet nu klaar zijn. Nu kom ik naar voren, ik ga mij niet verstoppen. Ik wil andere mensen laten zien dat het kan. Kom op, ga hulp zoeken! De schaamte beperkt de vrijheid, maar de kracht van verhalen delen kan die vrijheid weer laten opbloeien.”
